Αυτο το ποστ ειναι αφιερωμενο στα μαγικά χαρτάκια που με συνοδευουν σε καθε στιγμη της ζωης μου για αρκετα χρονια.Η αρχη εγινε γυρω στα 16 μου, οταν και μου εφεραν για δωρο ενα απο αυτα τα φοβερα σετακια γραφειου, που ειχε ασορτι στυλο, γομα, filofax, ατζεντα, και φυσικα πολλα μικρα ασπρα τετραγωνα χαρτακια. Ξεκινησα λοιπον να σημειωνω δειλα δειλα διαφορα χαζοπραγματα στυλ να παρω αυτο το παιχνιδι για το Pc, να γραψω εκεινη την κασετα, να ξυριστω (ημουν 16!). Οπως καταλαβαινετε, οταν στα χαρτακια εβρισκε κανεις σημειωσεις ''Πρεπει να πω στην Φανη οτι μου αρεσει, διορια μεχρι τον Απριλη!'' , δεν υπηρχε αντιρρηση οτι ειχαν εισβαλει για παντα σε καθετι που με απασχολουσε.Συνεχισα σημειωνοντας απο τις πιο μικρες εκκρεμοτητες που ειχα, ραντεβου, πραγματα που ειχα δανεισει και δανειζομουν, τραγουδια και cd που επρεπε να βρω, ταινιες να δω, μεχρι καθετι εσωτερικο, απωθημενο, μεγαλο και μικρο, ανεφικτο και ανεκπληρωτο, στοχους, ονειρα, αναβληθεντες αποφασεις.. μεχρι και σημερα. Ως φαν της οργανωσης, ταξης και κατηγοριοποιησης, επεβαλα το καθεστως μου και στα χαρτακια. Υπαρχουν μεγαλα (σε σημειωματαριο) που περιεχουν τα πιο σοβαρα, διαχρονικα, μακροπροθεσμα ζητηματα, και τα μικροτερα για την everyday life :p Μου διωχνει το αγχος οταν καθομαι κατω και σημειωνω κατι, οταν ανα περιοδους καθομαι και κανω revision ειδικα στα μεγαλα. Μηπως ειμαι τρελος? :p Αναρωτιεμαι αν το κανει και κανενας αλλος σε τοσο αρρωστημενο βαθμο..
Αυριο εχουμε meeting και μαλλον πρεπει να φορεσω πουκαμισο.. damn. Αφηστε τον μηχανικο στην λετσαρια και στην ησυχια του.
