5-4 στα πεναλτι

Γιατι καταχαιρομαι με τις επιτυχιες μου και ειμαι αναισθητος στις αποτυχιες μου?

Πισω στο σχολειο (back to school) τα πηγαινα αρκετα καλα, αυτο που εκανα ηταν να προσπαθω να κρατηθω στα ορια που ειχα θεσει. Μια στραβη που θα εκανα τοτε, με πεισμωνε, το επαιρνα εγωιστικα.

Η αλλαγη εγινε αρχικα σε σπουδαστικο επιπεδο, στο πολυτεχνειο, οπου, μαλλον ευτυχως, επικρατουσε αλλη λογικη (η μαλλον δεν υπηρχε λογικη). Επρεπε περισσοτερο να βρεις την σωστη μεθοδο παρα να πας by the book (για εμας τους τεμπεληδες λεω). Αργησα λιγο να το καταλαβω, βαριομουν και το διαβασμα, τα μαθηματα αρχισαν να μαζευονται αλλα εμενα καρφι! Το να κοβομουν δεν μου ελεγε κατι. Αντιθετα οταν επαιρνα το πενταρακι πετουσα την σκουφια μου, αυτη που φοραω οταν κοιμαμαι, κι εβγαινα για ουισκια.

Στις προσωπικες σχεσεις, οι αποτυχιες επισης με εχουν σκληρυνει. Δεν θα πω τιποτα, θα το ξεπερασω γρηγορα, θα το βαλω στον σκληρο χωρις να το σκεφτομαι (αλλα βεβαια αν και οταν χρειαστει θα το ξεθαψω και θα ειμαι εκδικητικος). Δυστυχως στο παρελθον αλλα ευτυχως οχι και στο παρον (οχι τοσο δηλαδη..) η αναισθησια ειχε επιδρασει και στην κακη πορεια της υγειας μου, μεχρι που εφτασα σε ενα αλλο -κατω- οριο. Περιττο να πω οτι οι απανωτες πορτες που ειχα φαει σε συνεντευξεις μεχρι να βρω δουλεια ηταν ανεπαισθητες.

Χτυπας το τελευταιο κρισιμο πεναλτι. Αν δε μπει, σιγα. Αλλα εγω το εβαλα (εδω ηθελα να καταληξω :b)