Free of duty

Με το τελος του 2006, εληξε και η αναβολη απ το στρατο που ειχα λογω σπουδων, μετα απο τοσα χρονια! (-μα ποσα πτυχια πηρε αυτο το παιδι? -χμμ οχι και τοσα πολλα :P μαλλον εκατσα κι εγω παραπανω για να τα μαθω καλα...)

Πριν αρχισουν οι στεναγμοι και οι σπαρακτικες κραυγες στυλ 'οχιιιι σπυρο, που θα σε πανεεεε', να σημειωσω με το γνωστο απαθες υφος και το χαμογελο της φωτο οτι no worries, ετσι κι αλλιως δε θα παω..:P (extra σημειωση : οχι, ουτε στη λιστα με τους λουφαδορους ειμαι!)

Κι αυτο χαρη στην ελλειψη μιας τοσο δα ορμονουλας, που με βαζει στην κατηγορια Ι5-τρελοχαρτο... :D

Φυσικα καταλαβαινετε οτι κατι τετοιο δε με χαλαει καθολου προσωπικα γιατι, εχοντας ακουσει απειρες ιστοριες και αποψεις κολλητων/φιλων για τον στρατο, καταλαβα οτι το μονο που θα χασω ειναι εναν χρονο ασκοπης ταλαιπωριας. Ο προβληματισμος μου ομως εγκειται στο οτι 'χαλαει' αρκετους αλλους οταν τους το λεω.

- Case#1 Πρωην συμφοιτητρια με την οποια διαφαινεται αθωο φλερτ με καλες προοπτικες. Ανοιγει συζητηση για τον στρατο, το γυρναμε στο αστειο (η μηπως μονο εγω νομιζα κατι τετοιο?) οπου την ακουω να λεει οτι στο στρατο ψηνονται οι αντρες και ωριμαζουν, κλπ κλπ παντα με γελακια. Απο τη στιγμη που της πεταξα το fact σοβαρεψε, σπαστηκε (u could just tell..) και γενικα το θεμα..'χαλασε'
- Case#2 Που εχει βγει σε πολλα αντιτυπα.. πολλοι γνωστοι να θεωρουν οτι λουφαρω κανονικα, οτι που παω χωρις την απαραιτητη εμπειρια που πρεπει να εχει καθε αρσενικο, οτι με το Ι5 ειμαι marked to the bone..

Προβληματιζομαι γιατι τα παραπανω τα ακουσα απο ατομα που γενικα ειναι αυτο που λεμε open-minded. Φυσικα δε μασαω :b